Ojczyzną jego są Niemcy, gdzie zajęto się jego hodowlą krótko po pierwszej wojnie światowej. Jest on produktem skrzyżowania foksteriera, lakeland teriera i innych terierów o ciemnej maści. Celem hodowli było stworzenie nowej rasy i dostarczenie myśliwym wszechstronnego norowca, umaszczonego na czarno, stosownie do dziś istniejącego przesądu, że białego psa dostrzega zwierzyna znacznie wcześniej niż ciemno ubarwionego.
Trzeba przyznać, że hodowcom tej rasy udało się to przede wszystkim odnośnie przymiotów myśliwskich, którym w hodowli poświęcono więcej uwagi niż eksterierowi. Podczas gdy eksterier jagdteriera, jeszcze dziś po 40 latach nie jest wyrównay, do czego w znacznej mierze przyczynił się nieuściślony wzorzec, to jednak przydatność tego psa w łowiectwie jest wybitna. Zadowala ona myśliwego, który nie szuka piękna, lecz sprawności. Oczywiście i inne rasy terierów myśliwskich wykazać się mogą taką sprawnością, jednakże przeciętna wykazanych wyników jest u jagdteriera wyższa. Rasa ta jest najbardziej rozpowszechniona na terenie obu państw niemieckich i Austrii. W Polsce również znalazł wśród myśliwych grono miłośników i hodowców.

Wzorzec

Charakterystyka. Jagdterier jest zdyscyplinowany, odważny, wykazuje wrodzoną ciętość na drapieżniki. W łowiectwie może być użyty do szczucia pod ziemią i na ziemi, jako szperacz głośno goniący na tropie, do pracy w wodzie oraz jako aporter drobnej zwierzyny. Jego niewielki wzrost ułatwia trzymanie go w mieście. Wymaga on jednak dużo ruchu i częstej praktyki w łowiectwie. Jest silny, odporny, i mało wrażliwy.
Głowa. Czaszka płaska, między uszami szersza niż u foksteriera, między oczami węższa. Bez wyraźnej krawędzi czołowej przechodzi w kufę. Część trzewiowa czaszki krótsza do części, mózgowiowej mierzonej od potylicy do krawędzi czołowej. Kufa silna, policzki wydatne, żuchwa silna, wyrazista broda, uzębienie bardzo silne, zgryz nożycowy. Nos czarny lub jeśli włosy na głowie brązowe - brązowy. 
Oczy. Ciemne, małe o zdecydowanym wyrazie, głęboko osadzone, o powiekach ściśle przylegających.
Uszy. W kształcie litery V, osadzone wysoko, niezbyt małe, lekko przylegające.
Szyja. Silna, nie za długa, nieco wzniesiona, z silniejszym przejściem w łopatki.
Kończyny przednie. Łopatki długie, ukośne, kończyny proste, dobrze umięśnione, staw nadgarstkowy lekko ukątowany. Kościec raczej silny niż delikatny.
Tułów. Grzbiet silny i prosty, niezbyt krótki, partia nerkowa i zad silnie umięśnione. Pierś głęboka, wysklepiona.
Kończyny tylne. Udo długie, dobrze ukątowane i umięśnione, staw skokowy nisko ustawiony, kościec silny. Łapy przednie często szersze niż tylne, ściśle zwarte, ustawione do przodu, rozstęp równy odległości między łopatkami.
Ogon. Dobrze osadzony na długim zadzie, noszony raczej płasko niż stromo. Nie może być wychylony do przodu lub nad grzbiet.
Szata. Włos gęsty, twardy, szorstki, jędrny, nie krótki i gładki.
Umaszczenie. Zasadniczo czarne, szaroczarne nakrapiane lub ciemnobrązowe z brązowo-czerwono-żółtym podpalaniem na brwiach, masce, piersi, kończynach i łapach. Dopuszczalna jasna lub ciemna maska jak i nieco bieli na piersi i palcach.
Wady. Brak przedtrzonowców lub trzonowców, zgryz przedni; lub tylny. Nos jasny lub plamiasty, ucho stojące, tulipanowe lub w kształcie płatka róży. Włos krótki, wełnisty, luźny. Brzuch nie owłosiony, brak jednego jądra. Stromy przód i tył, krótki grzbiet, ogon stromo noszony, sztywne szczudłowate chody.